نور امید
به نام خدا
اومدم سالگرد پیروزی افتخار آفرین و آزادی خرمشهر رو تبریک بگم
اون پیروزیی که ما راحت به زبون می آریم ،ولی سخت بدست اومد
یاد شهدایی که در این راه توانستند بهترین نمره رادر کارنامه خود ثبت کنند.
یاد اون روزایی که راحت توی خونه نشسته بودیم ، تازه داشتیم حال می کردیم که یهو خبر اومد که یک غولی حمله کرده ... همه جا رو داره خراب می کنه ، می خواد شادیهامونو تبدیل به مصیبت کنه ... اولش گفتیم نه بابا الکی می گند این حرفا نیست ، نمی خواستیم شادیهامون به هم بخوره ولی وقتی صدای تخریبشو شنیدم دیگه کم کم باورمون شد ... یک نگاه کردیم دیدیم نه ، غوله هم غول بی خودی نیست دست قطع می کنی ، دوباره دست در می یاره ، به پاش می زنی دوباره پا در می یاره ! ...هر کی یک گوشه ای فرار کرد که نکنه غوله بیاد اونا رو اول از بین ببره ، غافل از اینکه بابا اگه همه بخواند فرار کنند اون خیلی راحت تر کارش رو انجام می ده ، اون اینجوری زود تر می تونه ما رو از بین ببره !
توی همین حال و هوا بود که یک عده (انگار از جنس ما نبودند ، یک جورایی با ما خیلی فرق داشتند دیدیم اینا انگا رترسی ندارند ، انگا ر اینا از جنس سنگند جلوی این غوله ... ) از توی این مجالس شادیشون بلند شدند رفتند به جنگ دشمن ... خیلی هاشون دیگه برنگشتند ، خیلی هاشون هنوزم چشم براه دارند خیلی هاشون هنوزم جای زخم غوله توی بدنشون مونه ...
اینا رفتند و شعارشونم این بود که ای آقا غوله نکنه شادی مردم ما رو از بین ببری ها !...
بلاخره غول رو کشتند ولی وقتی برگشتند مردم یک جور دیگه نگاشون کردند ، ... انگار نه انگار اینا به خاطر همین مردم رفتند... انگار نه انگار که اینا رفتند که ما شادیهامون به ه نخوره ... انگار نه انگار که اونا رفتند و شیرین ترین موهبت الهی خودشون که جونشون بود رو دادند که نکنه از شیرینیهای زندگی ما کم بشه ...
وچقدر بده که نتونستیم قدرشونو بدونیم .
یاد شهدای افاع مقدس بخیر ، یاد اونایی که رفتند بخیر ، یاد فریادهای یا زهرای بچه ها توی جبهه بخیر ... یا حضرت زهرا نکنه ما رو نفرین کنی که چرا نتونستیم راهشونو ادامه بدیم... نکنه بگی اونا از من کمک خواستند ولی تو که خودتو محب ما می دونی راهشونو ادامه ندادی...
اونا رفتند ولی کوله باری از معنا رو برای ما گذاشتند... اونا رفتند ولی به ما یاد دادند نکنه این انقلاب رو تنها بزاریم... نکنه شعارامون فراموش بشه... نکنه زهرایی که تماما یاری دهنده بچه بود فراموش بشه...
اما حدود 20 سال گذشت.
چرا؟
نوشته شده توسط م. حسینی در پنج شنبه 85/3/4 و ساعت 1:37 صبح | نظرات دیگران()
